Begin september blogde ik op mijn website dat ik een besluit had genomen: nadat ik in januari 2018 weer in loondienst ben gegaan, heb ik besloten mijn jaarcontract niet te laten verlengen. Sterker nog: eind oktober gaf ik mijn leidinggevende aan dat ik één maand eerder wil stoppen en dus per 1 december vertrek. Hoe dat zo komt? Ik heb nogal wat geleerd in tussentijd, iets wat ik begin dit jaar totaal niet had voorzien.
Ik begon mijn nieuwe baan vol moed, had er enorm veel zin in, om weer in het vakgebied te gaan werken dat vanaf mijn Master altijd mijn interesse heeft gehad (de psychometrie, zeg maar: de achterkant, oftewel de statistische analyse van educatieve toetsen). Al snel ontdekte ik twee dingen:
1) het gaf energie: mijn enorme leerhonger werd gestild doordat er zoveel te leren viel.
2) het vrat energie: ik sliep de nachten voordat ik naar kantoor ging slecht en ik zat vol adrenaline doordat het op kantoor en de mensen met wie ik ging samenwerken wel ‘even wennen’ was. Bovendien had ik te weinig tijd voor mijn muzikale activiteiten: ik ben ook musicus en geef concerten en dwarsfluitlessen.
Er was dus sprake van een balans, maar met aan beide kanten wel een flink gewicht. Dat ging goed, totdat de balans in juni compleet omsloeg en nummer 2 omhoog knalde. Ik herkende de symptomen van een moment zo’n vijf jaar geleden toen ik er even helemaal uit lag en besloot snel actie te ondernemen door onder andere met een coach te gaan praten, eentje die het bedrijf en de mensen ook kent. Na dit gesprek had ik in elk geval een goede en rustige zomervakantie waarna ik besloot mijn jaarcontract niet te willen verlengen. De eerste tijd ging dat nog goed en had ik nog wel voldoende energie om mijn werk te kunnen doen. Naarmate de tijd verstreek merkte ik dat de energie minder werd én ik zag een drukke decembermaand aankomen met veel concerten. Dat gaf de doorslag en dus stap ik niet per 1 januari, maar per 1 december weer uit loondienst.
Natuurlijk heb ik er veel over nagedacht: wat maakt het dat het weer mis ging in loondienst? Mijn vorige ervaring in loondienst eindigde niet positief en ook deze had ik liever anders zien eindigen. Ik ben tot verschillende conclusies gekomen waarvan ik er hier een aantal deel:
– Ik houd van autonomie. Dat ik zelf mag bepalen wanneer ik werk, waar ik werk en wat ik op een dag doe. Dat ik me niet hoef te verantwoorden naar een leidinggevende of naar überhaupt iemand anders.
– Ik wil voldoende tijd kunnen besteden aan de muziek en meer rust hebben om te studeren en muzikale ideeën uit te werken. Bovendien vind ik een goede werk-privébalans belangrijk en die balans sloeg teveel uit naar het werk.
– Ik houd van leren: ik heb echt een leerhonger. Maar wel eentje die te stillen is door het aangaan van uitdagingen die kleiner zijn dan de Mount Everest.
– Ik voel me zelden thuis in een groep. Ook in dit team vroeg ik me geregeld af: wat doe ik hier? Een moeilijk uit te leggen gevoel.
– Onzekerheid vind ik lastig (in de zin dat het zelfstandigenbestaan inhoudt dat ik niet elke maand hetzelfde bedrag op mijn rekening gestort krijg), maar de zekerheid van een loondienstverband nekt mij blijkbaar helemaal.
Al deze conclusies leiden tot het besluit dat ik (voorlopig) weer als zelfstandig onderwijskundige (én fluitiste! Maar dat was ik toch al gebleven) verder ga. Ik heb een hele hoop bijgeleerd: inhoudelijk, persoonlijk én interpersoonlijk. Dit neem ik mee in mij rugzak. Natuurlijk is het spannend: krijg ik wel voldoende opdrachten? Zit er iemand op mij en mijn kennis en kunde te wachten? Maar vol vertrouwen zet ik weer stappen op het door mij zelf gekozen pad.